Actievoorzitter Gijs de Vries bezoekt momenteel het rampgebied en blogt vanuit Nepal.

Op de ochtend van onze eerste dag in Nepal worden we direct geconfronteerd met de reden van onze reis. Een naschok is duidelijk voelbaar als we elkaar om zes uur ’s ochtends in de lobby van het hotel treffen. Binnen enkele seconden staat iedereen buiten. Het blijkt een schok te zijn van 4.3 op de schaal van Richter. Dagelijks komen hier nog 5 tot 7 nabevingen voor en – zo leren we op de veiligheidsbriefing –  waren er na de aardbevingen nog 350 bevingen boven de vier op de schaal van Richter.

Iedereen is geschrokken maar gelukkig ongedeerd. Op de gezichten van de Nepalezen zie je de sporen van angst die de twee voorgaande aardbevingen hebben achtergelaten. Nu snap ik waarom de Nepalese bevolking zo getraumatiseerd is.

We rijden naar Melamchi, een afgelegen dorp in het district Sindhupalchwok, waar CARE noodhulpverlening verzorgt. Het gebied  is flink getroffen door de twee aardbevingen, 99% van de huizen is ingestort, de overige huizen hebben flinke scheuren. De verwoesting is goed te zien tijdens de autorit omhoog. Tijdens het rijden komen we meerdere malen vast te zitten in de modder. Het is goed te begrijpen dat de vrachtwagens met hulpgoederen moeite hebben om omhoog te komen. Soms mist er een heel stuk in de weg, weggeslagen door een landverschuiving. Er is angst dat de wegen helemaal onbegaanbaar worden tijdens de naderende moesson, die overstromingen en aardverschuivingen mee kan brengen. Het is een race tegen de (regen)tijd en een logistieke uitdaging om zoveel hulpgoederen naar de getroffen gebieden te sturen.

In het dorp verderop, Banskarkha, overleed 1 op de 7 mensen door de aardbeving. De overlevenden zijn alles kwijt;  hun huis, vee en inkomen. Met behulp van golfplaten worden huizen weer hersteld, in ieder geval om een droge plek te kunnen bieden tijdens de regentijd. Ook  voedsel is erg nodig, door de aardbeving is alle oogst aangetast. Velden moeten opnieuw worden ingezaaid voordat de regen komt, pas na drie maanden kan men hier van eten. Tot die tijd zijn velen afhankelijk van voedselhulp. Naast golfplaten deelt CARE  rijst uit en gierst om te planten zodat de bevolking weer zelfvoorzienend kunnen worden.

’s Middags doen we mee aan een training op het gebied van hygiëne, waarbij de bevolking uitleg krijgt over de opbouw van nieuwe latrines.

Aan het einde van het bezoek aan Banskarkha spreek ik een man die wijst op een stapel kleren naast zijn huis. Ze blijken van zijn buren te zijn, een gezin van vier mensen die er nu niet meer zijn. Wat rest is een stapel kleren op het puin. Mijn gevoel over vandaag: Nepal heeft een geweldige natuur, maar wat kan deze ook enorm gewelddadig zijn.