“Het was als bouwen aan een vliegtuig terwijl we aan het vliegen waren”.  Zo omschreef een van de hulpverleners de ebola-periode. Het terrein van het district ziekenhuis van Bo, de tweede grootste stad van Sierra Leone, waar ik loop, was anderhalf jaar geleden a place from hell. Hier lagen mensen te sterven op de straat. Moederziel alleen. Artsen en verpleegkundigen waren niet in staat hen te helpen. Ze hadden geen geïsoleerde afdeling, geen stromend water, laat staan kleding om zichzelf te beschermen.

Medewerkers van hulporganisatie International Rescue Committee bouwden hier, onder andere met geld van Giro555, een zogenaamde isolatie unit waar elke bezoeker eerst gescreend werd en bij ebola-symptonen geïsoleerd werd. Ze trainden de medewerkers, zorgden voor beschermdende kleding, medicijnen, matrassen. Was het ebola waar iemand aan leed? Dan werden de patiënten vervoerd naar een nabijgelegen ebola-centrum van Artsen zonder Grenzen.

Nu de epidemie voorbij is, is het back to normal? Verre van, zegt hoofdverpleegkundige Juliet. De crisis was een harde les, zegt ze. Maar heeft ook goede resultaten. Ze hebbeen nu een watervoorziening, ze  zijn opgeleid in het omgaan met infecties. “Maar het belangrijkste: we zijn een hecht team geworden. We waren van elkaar afhankelijk. Iedereen was verantwoordelijk voor de bestrijding, van de arts, tot de persoon die de laarzen schoon spoot. We weten dat als we samenwerken, we de strijd kunnen winnen.” Dit soort resultaten laat zich niet vatten in cijfers en graphics, maar zijn waardevoller dan in geld is uit te drukken.

Credits: Simone Filippini, CEO Cordaid
Beeld: Arie Kievit