Als je eenmaal besloten hebt om naar een door ebola getroffen gebied te gaan, dan stap je in een ander universum. Zo lijkt het tenminste. Ik heb me niet gerealiseerd dat de mededeling ‘ik ga naar Liberia’ zulke heftige reacties zou opleveren. De buurvrouw kijkt verschrikt en ik vermoed dat ze per direct met een boog om ons huis heen loopt. Mijn sportclub vraagt me vriendelijk om de eerste weken niet te komen. Een vriendin begint spontaan te huilen. Op het schoolplein wordt gevraagd of mijn dochter andere kinderen kan besmetten. Jeroen van Inkel roept me op Radio Veronica uit tot het ‘lekkere wijf van de dag’ (echt waar, luister maar terug!) en mijn Facebook vrienden prijzen mijn moed.

Ik word er eigenlijk een beetje onzeker van. Al voor vertrek heb ik het label ‘EBOLA’ op mijn voorhoofd staan. Dat voelt alsof ik even niet mee doe. Verstoten uit mijn normale leven. Begrijp me niet verkeerd: de bezorgdheid is lief, de vragen terecht en de reacties komen eerder voort uit emotie dan uit ratio.

Tijdens mijn training vandaag wordt de emotie gescheiden van de ratio en als een waterval klatert alle informatie over me heen. De kans dat ik ebola oploop als ik me aan alle protocollen hou is marginaal. Het betekent wel 100 keer per dag je handen wassen, op een meter afstand blijven van iedereen, geen fysiek contact met wie dan ook, opletten, alleen in je hotel eten en weg blijven van zieke en overleden ebola patiënten. En direct alarm slaan als ik denk dat er onverhoopt iets mis is gegaan. Stel dat… Dan ben ik pas besmettelijk als ik de symptomen heb (opeens hoge koorts in combinatie met symptomen zoals keelpijn, spierpijn, rode ogen, bloedingen, buikpijn, diarree, etc). Dat is mogelijk tot 21 dagen na terugkeer. Gezien onze protocollen ben ik dan al lang uit de buurt van anderen. Dus even samenvattend: is er een risico? Ja. Is het risico groot? Nee, mits aan alle voorzorgsmaatregelen wordt voldaan. Kunnen we luchtig doen over ebola? Nee, we moeten het uiterst serieus nemen maar wel vanuit de feiten bezien.

Als dit allemaal waar is, waarom is ebola in West-Afrika dan uitgegroeid tot zo’n grote epidemie? Ik kan en wil het u graag uitleggen, maar voor het antwoord moet u morgen even terugkeren naar deze blog. Nu ben ik namelijk moe en kan ik het woord ebola even niet meer zien of horen. Dat heb ik vandaag trouwens ook geleerd. Grenzen aangeven en op tijd rust nemen. Ik ga dit advies direct in de praktijk brengen…

P.S. Lieve vrienden, buurvrouw, ouders op het schoolplein en lezers van deze blog: aarzel niet om vragen te blijven stellen. Ik beantwoord ze met plezier. Want alleen door de feiten te scheiden van de fabels ontstaat het echte verhaal waarop geoordeeld kan worden. Dus heeft u een vraag voor me? Stel deze dan op de Facebook pagina of Twitter van Giro555 of via @striplec

Sabine Copinga (40) is persvoorlichter en storyteller bij Save the Children. Ze is vanaf 8 november t/m 28 november in Liberia om verslag te doen van de ebola-ramp voor Giro 555. Volg Sabine op twitter voor de laatste updates:@striplec