Ebola is hard, keihard. Het is meedogenloos, wreed, gemeen, vals, oneerlijk, geniepig, onberekenbaar en helaas onzichtbaar. Het moeilijkste: als mensen besmet zijn, dan is het sterker dan wij. We kunnen het alleen slimmer af zijn of de gevolgen die het aanricht verzachten.

Ebola vraagt om rationele beslissingen, keiharde keuzes en onmenselijke dilemma’s. Vooral met kinderen in het spel druisen ze vaak volledig in tegen je gevoel. Zo stond ik bij het door Save the Children gebouwde behandelcentrum. Mijn collega’s ontfermen zich over 2 kindjes van wie de moeder besmet is, net als alle naaste familieleden. De meisjes zijn zelf negatief en worden in de wachtruimte bij het behandelcentrum opgeva familielid is niet mogelijk: zij zijn zelf in contact geweest met de moeder en vormen dus een gevaar voor de meisjes.

Voor de meisjes is de veiligste optie om naar een speciaal ingericht centrum in Monrovia te gaan, op zo’n 4 uur afstand. Hier ontvangen ze de psychosociale hulp die ze nodig hebben en worden ze streng in de gaten gehouden. Want hoewel de test nu negatief is, kan dat zomaar omslaan. Rationeel is dit het beste en veiligst voor de meisjes, maar gevoelsmatig voelt het zo wreed om de meiden zo ver bij hun moeder en veilige thuis weg te halen.

En weet je wat het ergste is… toen de kleine peuter mijn kant op kwam waggelen en op ongeveer een meter afstand van me viel, deed ik een stap achteruit.

Sabine Copinga (40) is persvoorlichter en storyteller bij Save the Children. Ze is vanaf 8 november t/m 28 november in Liberia om verslag te doen van de ebola-ramp voor Giro 555. Volg Sabine op twitter voor de laatste updates:@striplec