Wat mij bij zal blijven is een foto van een meisje van een jaar of negen dat aan de hand van haar vader door de puinhopen van Port-au-Prince schuifelt. Op zoek naar haar moeder en broertjes en zusjes, althans, dat stel ik mij zo voor. Het enige wat ze nog hebben zijn de kleren om hun lijf. Alles kwijt.

12 januari 2010, 4:53, een aardbeving even buiten het centrum van Port-au-Prince, met de kracht van 7.0 op de schaal van Richter, ontwricht in enkele minuten een heel land. Meer dan 220.000 doden. De cijfers zijn zo enorm dat ik het eigenlijk niet kan bevatten. Maar dat meisje en die vader, dat begrijp ik wel. Van het ene op het andere moment bestolen van verleden en een groot deel van haar toekomst.

Ik mocht op 21 januari samen met Linda en Jeroen* de inzamelingsactie voor de slachtoffers van Hai?ti aan elkaar praten. Maar de meest bijzondere momenten van die avond had ik toen al meegemaakt, voor de televisie-uitzending, in het belpanel: gewone Nederlanders die een tientje gaven aan Hai?ti, aan dat meisje daar in Port-au-Prince. Want daar gaat het om, dat je uit je hart iets doet voor iemand in nood. Je weet niet wie het is, waar het is of hoe het geld er komt, maar wel dat het nodig is.
Wij, De Nederlanders, hebben ons werk gedaan en maar liefst 111 miljoen euro ingezameld. Nu is het aan de Samenwer- kende Hulporganisaties om te laten zien of dat meisje dat tientje heeft gekregen.

Beau van Erven Dorens