Giro555 is geopend, Nederland komt in actie en ook de hulp komt op gang. Maar de ramp op Sulawesi is nog niet voorbij. “Er zijn geen dekens, er is geen communicatie mogelijk, we kunnen ons niet wassen. Vooral onze kinderen en ouderen hebben dringend hulp nodig.”

Het zijn de woorden van Ardi Tahir (48), die thuis werd overvallen door de aardbeving. Hij liet alles achter en bracht zijn gezin in veiligheid bij de dichtstbijzijnde moskee. “Daarna ben ik ben op zoek gegaan naar drinkwater, want dat was nog nergens te krijgen”, zegt Ardi. “Uiteindelijk heb ik water gehaald uit een reservoir van de gemeente. Als voedsel hadden we alleen wat bananen en mais.”

Een van Ardi’s zoons is zwaar getraumatiseerd door de ramp en ook zijn andere familieleden hebben dringend hulp nodig. “Ik ben erg bezorgd over hen.”

Vluchteling in eigen stad

Duizenden inwoners van Palu zijn vluchteling geworden in eigen stad. In de opvanglocaties zijn hartverscheurende verhalen te horen over de minuten en uren na de ramp. Zo zocht Salma (35) met haar 5-jarige dochter haar toevlucht op de binnenplaats van een legerziekenhuis. “Direct na de aardbeving zijn we de berg opgerend”, vertelt Salma, die gelukkig op de hoogte was van het gevaar van de dreigende tsunami. “Bij het legerziekenhuis waren we veilig, maar er was nog niets om de vluchtelingen op te vangen. Geen tenten of dekens. Ik heb gezien hoe ze mensen moesten opereren zonder verdoving.”

Noodoproep

De hulpverleners in het gebied doen er alles aan om slachtoffers te helpen met voedsel, water en dekens. Yayasan Merah Puti (YMP) is één van Cordaids lokale partnerorganisaties. Edy Wicaksono, hulpverlener bij YMP, heeft met zijn vrijwilligersteam drie opvanglocaties opgezet. Edy doet een noodoproep: “Onze voorraad dreigt op te raken, terwijl de vraag naar meer hulpgoederen iedere dag alleen maar toeneemt.”

De hulpverlener omschrijft de situatie in en rond de getroffen stad Palu als een scène uit het einde der tijden. “Er is bijna geen elektriciteit, geen benzine, alle winkels zijn dicht. Mensen zijn in paniek. De grootste zorg is dat er straks geen voedsel meer beschikbaar is. Hulporganisaties delen wel uit, maar het gaat om zoveel slachtoffers, het is niet genoeg. Het is hier een nachtmerrie.”

Lokale hulpverleners doen het werk

Om de hulpverlening en de toevoer van goederen effectief te laten verlopen wil de Indonesische regering de hulp zoveel mogelijk laten uitvoeren door lokale organisaties of organisaties die geregistreerd zijn in Indonesië. Daarom werken de hulporganisaties nauw samen in een netwerk van lokale organisaties.