Actievoorzitter Gijs de Vries is op reis in Nepal en blogt vanuit het rampgebied

In plaatsje Lubhu is de weg versperd door ingestorte huizen met een aanblik alsof er oorlogsgeweld heeft plaatsgevonden. Na een bergrit komen we aan in Lamtar waar een prachtig van bamboe gemaakt schooltje staat, drie idyllisch- gelegen lokaaltjes met plastic UNICEF dekzeil. Het oude schoolgebouw en de kantine van de school zijn volledig ingestort.  De kinderen gaan van tien tot vier naar school. Sommigen lopen ’s ochtends meer dan anderhalf uur om er te komen. Omdat ze niet meer in de kantine kunnen lunchen, moeten ze thuis eerst flink eten. Voor de aardbeving waren er 140 leerlingen, nu gaan er nog maar 112 naar school. De rest van de kinderen helpt bij het opruimen van de puin van hun verwoeste huizen.

Je hart smelt als je de kinderen zo ziet. Tekenend, vlijtig schrijvend en luisterend naar de docenten. Door de aardbeving zijn 7.300 scholen en 3.2000 klaslokalen ingestort. Het is een geluk dat de aardbeving op zaterdag plaatsvond,  de enige schoolvrije dag in de week. Bij het zien van het ingestorte schoolgebouw, de overgebleven stenen en de gaten in de klaslokalen wil je je niet voorstellen wat er op die idyllische plek gebeurd had kunnen zijn.  Dankzij Giro 555 gelden kan UNICEF deze generatie een nieuwe hoop en toekomst bieden.

In de stad Bakthapur blijkt de hulpverlening van het Rode Kruis andere uitdagingen te kennen dan op het platteland. Ook hier is grote behoefte aan onderdak, in de stad staan verschillende tentenkampen waar soms wel meer dan vierduizend mensen in wonen. Hoewel het veiliger is voor de bevolking om in de tenten te slapen, kiezen velen ervoor om in de buurt van hun verwoest huis te blijven. Met de continue naschokken levert dit nog een extra veiligheidsrisico op. Het Rode Kruis zorgt hier onder andere voor tenten, latrines en hygiëne training voor verschillende tentenkampen in de stad.

Op een distributiepunt van World Vision stonden mensen geduldig in de rij te wachten op spullen waarmee ze echt geholpen worden zoals touw, tentzeil, dekens en emmer.  Een speciale helpdesk was beschikbaar voor klachten over de kwaliteit van de goederen.

Mijn reis naar Nepal heeft een vijfledig gevoel achtergelaten. Allereerst een triest gevoel over de Nepalezen die al nauwelijks tot niets hadden en waarvan miljoenen nu helemaal niks meer hebben. Op de tweede plaats is er een bijzonder gevoel voor de Nepalezen die enerzijds in hun lot berusten en anderzijds een enorme verkracht tonen en hun dagelijks leven weer oppakken zo goed en kwaad als dat kan. Daarnaast een mooi gevoel over al die hulpverleners die dag en nacht, wekenlang, in moeilijke omstandigheden volhardend hun liefdevolle werk verrichten. Ook heb ik een trots gevoel over al die Nederlanders die een bijdrage hebben geleverd aan het fantastische bedrag van 24,46 miljoen. En tot slot, een uitdagend gevoel over wat er nog allemaal te gebeuren staat. Het opruimen van de enorme chaos, de gevaren van naschokken, de logistieke aspecten en de moesson met landverschuivingen.

Het was voor mij een levensles over het belang van blijven oefenen in nederigheid. Diep respect voor al die Nepalezen die dit permanent praktiseren.

Lees hier de vorige blogs van Gijs:

‘Onder de indruk van de veerkracht van deze Nepalezen’

‘Binnen enkele seconden staat iedereen buiten: een naschok’