Dankzij uw steun via Giro55 zijn meer dan 1 miljoen aardbevingsslachtoffers in Nepal geholpen. Hieronder vertellen enkele mensen welke hulp zij hebben ontvangen en hoe deze hulp hen helpt.

Krishna leerde aardbevingbestendig bouwen
De aardbeving van 2015 verwoestte het huis van Krishna Prasad Badal (37). Krishna werkte in de bouw. Dankzij Oxfam volgde hij na de aardbeving een training in het bouwen van aardbevingsbestendige huizen. ‘Hoewel ik al jaren in de bouw werkte, leerde ik de aardbevingsbestendige techniek pas in die zevendaagse training,’ zegt Badal. Sindsdien past hij deze techniek zelf toe en raadt hij anderen aan hetzelfde te doen.
Oxfam heeft metselaarstrainingen gegeven in zeven door de aardbeving getroffen gebieden om mensen op te leiden om een bijdrage te leveren aan de wederopbouw. In het begin werden zevendaagse trainingen aangeboden aan personen die al werkzaam waren in de bouw. Toen bleek dat dit niet afdoende was vanwege het tekort aan vaklieden, werd een vijftigdaagse training geïntroduceerd, waarin ook personen werden toegelaten die nog niet eerder werkzaam waren in de bouw. Tijdens de trainingen bouwen deelnemers een aardbevingsbestendig modelhuis. Na afloop ontvangen zij een certificaat van de Raad voor Technisch Onderwijs en Beroepsopleiding (CTEVT).

Schooldirecteur blij met toiletruimtes
Eén van de oudste scholen van Harmi, de Shree Mahendra Lila Secondary School in het West-Nepalese Gorkha-district, was ernstig beschadigd na de aardbeving. Het land eromheen was ook niet meer geschikt om de school opnieuw te bouwen, dus werd besloten de hele school te verplaatsen naar een nieuwe en veiligere plek. Met behulp van verschillende organisaties kon de school klaslokaal voor klaslokaal worden herbouwd. Ook kreeg de school een nieuw laboratorium. Maar wc’s waren er nog niet. “De leerlingen gingen buiten in de dichtstbijzijnde bosjes hun behoeften doen”, aldus de directeur. “Ik maakte me zorgen over hun veiligheid en persoonlijke hygiëne.” Het Rode Kruis zorgde voor de sanitaire voorzieningen van de school en bouwde toiletruimtes met aparte jongens- en meisjeswc’s. Tevens is er een wc voor mensen met een beperking. Het damestoilet leidt tot een hoger aanwezigheidspercentage van meisjes, aangezien ze niet meer thuis blijven tijdens hun menstruatie. Het Rode Kruis legde tevens de watervoorziening van het toiletgebouw aan en een watertank met een capaciteit van 1.000 liter. Naast het uitdelen van hygiënekits gaven teams van het Rode Kruis de scholieren ook voorlichting over persoonlijke hygiëne. Een simpel, doch belangrijk advies: “Na het plassen, handen wassen”

Bishu, blind, begon eigen bedrijf
Bishnu Darai was 42 jaar oud toen de aardbeving het huis verwoestte waar hij met zijn vrouw en twee kinderen woonde. Een paar jaar daarvoor had hij het zicht in beide ogen verloren na een operatie aan een tumor in zijn hersenen. Toen Bishnu in contact kwam met de medewerkers van een partnerorganisatie van het Liliane Fonds had hij, behalve een kleine bijdrage van de overheid voor het bouwen van tijdelijk onderkomen, nog geen hulp ontvangen. Enkele jaren voor de aardbeving had zijn vrouw een korte cursus gehad in het kweken van paddenstoelen, maar door het ontbreken van startkapitaal waren ze er nog niet in geslaagd een paddenstoelenkwekerij op te zetten. Bishnu kreeg via het Liliane Fonds een deel van het startkapitaal, en kon de rest lenen bij een lokale coöperatie. De kwekerij leverde al snel genoeg inkomen op, waardoor Bishnu en zijn vrouw de lening aan de coöperatie konden terugbetalen en in hun eigen levensonderhoud konden voorzien. Ook konden ze hun twee kinderen naar school laten gaan. Met zijn enthousiasme en ondernemerschap is Bishnu ook actief in de organisatie voor mensen met een handicap in zijn eigen dorp. Inmiddels is hij er de voorzitter van en vervult hij met zijn gezin een voorbeeldrol binnen de dorpsgemeenschap.

Mangali kan weer voor haar gezin zorgen
De 52-jarige Mangali Kumal uit het dorp Salyantar (Dhading) leefde, samen met haar man, twee zonen, dochter en kleindochtertje, voor de aardbeving van de landbouw. Door de beving verloor ze haar landbouwmateriaal, granen en opslagschuurtje. Met tranen in haar ogen vertelt Mangali: “Ik had geen geld meer om de opleiding van mijn dochter te betalen. Zij leerde naaien en ik wilde een naaimachine voor haar kopen, maar dat kon ik me niet meer veroorloven.” Magali kreeg van CARE een financiële bijdrage om een eigen varkensfokkerij te starten. “Ik had nog nooit eerder varkens gefokt, hoewel ik dit altijd al wilde doen. Door geldgebrek lukte me dat niet. Maar dankzij CARE kon ik twee biggetjes kopen en een training volgen om te kunnen fokken. Ik ben vastbesloten er een succes van te maken,” vertelt Mangali blij. Inmiddels verkoopt Mangal varkensvlees en kan ze sparen voor een naaimachine. Haar dochter is inmiddels officieel als naaister begonnen. Ook Mangali’s man kreeg een training van CARE. Hij helpt nu in de fokkerij en leert ook andere dorpsbewoners hoe ze varkens het beste kunnen verzorgen, en hoe ze zelf diervoeder kunnen maken. Mangali laat verlegen het zakje zien waar ze haar verdiende geld in bewaart: “Met dit geld wil ik een naaimachine voor mijn dochter kopen en een winkel voor haar openen.” Mangali is dankbaar voor de hulp die ze heeft gekregen: “Na de aardbeving kon ik nauwelijks meer rondkomen. Ik ben erg blij dat ik nu professioneel varkenshoudster ben en helemaal zelf voor mijn gezin kan zorgen.”