Sabine Copinga, werkzaam voor SHO-deelnemer Save the Children, reisde samen met fotograaf Chris Bode af naar Jordanië om het verhaal van de Syrische kinderen vast te leggen die in vluchtelingenkampen worden opgevangen. Ze sprak tevens met haar Jordanese collega’s, die er elke dag weer alles aan doen om de Syrische kinderen te helpen.

Sabine bezocht onder andere het Zaatari kamp, het grootste vluchtelingenkamp in Jordanië op ongeveer 10 kilometer van de Syrische grens. Dit kamp was ooit bedoeld voor 40.000 mensen, maar inmiddels worden er 120.000 Syrische vluchtelingen opgevangen. Sabine: “Zaatari heeft wat weg van een stad zo langzamerhand. Er verrijzen winkelkraampjes en eetstalletjes, er wordt getrouwd en gerouwd, er worden kinderen geboren, ruzies bevochten en vriendschappen gesmeed.”

Achter elke vluchteling zit een individu
Ze bracht een bezoek aan de veilige speelplekken voor kinderen om hen wat beter te leren kennen en de persoonlijke verhalen te horen. Achter elke vluchteling en elk trauma zit een individu. “Elk met een eigen naam, gezicht, karakter, wensen, dromen, verdriet, herinneringen en dierbaren”, aldus Sabine. De doelstelling van de veilige speelplekken is om het individu weer achter ‘de vluchteling’ en ‘het getraumatiseerde kind’ vandaan te halen. Want door alles wat de kinderen hebben meegemaakt is de verbinding tussen hun hoofd en hun hart verdwenen. Door regelmaat in hun bestaan te brengen, en via sport en spel, kunnen kinderen deze verbinding weer leggen. Sabine: “Het resultaat is, dat een kind weer zichzelf wordt. Hij of zij zal weer lachen, zal weer gaan dromen en zich herinneren wat zijn of haar lievelingskleur is. Kortom… er komt weer ruimte voor de eigen identiteit.”

Buiten de kampen
Van alle Syrische vluchtelingen die de grens met Jordanië zijn overgestoken, leeft circa 70% buiten de kampen. Sabine ging ook hier kijken en bezocht een wijk in Amman waar veel gevluchte gezinnen leven. Gezinnen die alleen met de kleding aan hun lijf de grens over gekomen zijn en maar amper het hoofd boven water kunnen houden. Sabine: “Allen hadden een leven zoals jij en ik. Ze gingen ‘s ochtends naar hun werk of naar school, hadden gespaard voor hun huis en parkeerden ‘s avonds hun auto op de oprit. Zoals een vrouw vandaag tegen me zei: ‘ik adem en ik leef, maar ik voel me leeg van binnen. Ik zit hier en wacht…wacht tot het moment dat ik weer naar huis kan. Tot die tijd staat mijn leven stil en overleef ik enkel van dag tot dag.’”

Inmiddels is Sabine weer thuis: “Vanmorgen heb ik Amman achter me gelaten en 5 uur later stond ik op Nederlandse bodem. Daardoor realiseerde ik me hoe dichtbij dit conflict zich afspeelt en dat alle kinderen die ik de afgelopen week gesproken heb, maar op een paar uur afstand zijn.”

Meer lezen over de reis van Sabine? Lees hier haar volledige blog.