De negen maanden zwangere Citra staart naar haar ingestorte huis vanaf een houten bank met haar twee peuters aan haar zijde. Het puin is alles wat er over is van haar huis. Op 28 september deed een zware aardbeving de grond schudden. Een schok die zij en andere dorpelingen niet eerder had meegemaakt. “Ik struikelde en viel hard op de grond. Het voelde alsof iets groots uit de grond omhoog probeerde te komen. Ik was zo bang. En toen mensen riepen dat enorme golven van de zee in aantocht waren, dacht ik dat het einde van de wereld nabij was.”

Citra woont in het dorp Loli Tasiburi in het Donggala district op het Indonesische eiland Sulawesi, samen met haar man en twee zonen; de vijfjarige Alzahwan en zijn eenjarige broertje Irwansyah Setiawan. Het dorp ligt aan de westkust aan de lange, smalle Palu-baai. Toen de aardbeving met een kracht van 7,4 op de schaal van Richter en de tsunami het dorp troffen was ze alleen thuis en totaal niet voorbereid op deze ramp. Haar man en twee kinderen waren in de stad Palu. Doodsbang dat zij en haar ongeboren kind zouden omkomen, vluchtte ze de heuvels in met niets meer dan de kleren die ze aanhad.

“Ik vloog het huis uit en rende zo hard als ik kon naar de heuvels, de menigte achterna. Al rennend vroeg ik aan God om ons te redden.”, vertelt Citra terwijl ze haar buik streelt alsof ze tegen haar baby praat.

Die dag werden 21 huizen in Loli Tasiburi met de grond gelijk gemaakt. Ongeveer 600 families vluchtten hun huis uit. Ze brachten de nacht door in de open lucht, hoog in de heuvels, bang voor naschokken en verwoestende golven. Veel mensen waren, net als Citra, van hun gezinsleden gescheiden. Gelukkig werd ze twee dagen later weer herenigd met haar man en twee kinderen. Het gezin betrok een tent met een tekort aan voedsel en water en met beperkte, onhygiënische sanitaire voorzieningen.

“Het is zwaar om in deze barre situatie te moeten wonen als je zwanger bent en de zorg hebt voor twee kleine kinderen”, fluistert ze. Geen badruimte en met te weinig water om mij en de kinderen te wassen. Daarnaast zaten we met veel mensen op elkaar gepakt. Ik voelde mij er erg onveilig.”

Vrouwen en meisjes, en vooral zwangere vrouwen zoals Citra, zijn het meest kwetsbaar bij natuurrampen. De plotselinge en voortdurende stress kan leiden tot geboorteafwijkingen zoals ondergewicht bij geboorte en voortijdige geboorte. Daarnaast kunnen slechte hygiëne en vervuilde sanitaire voorzieningen ziektes veroorzaken en in sommige gevallen zelfs leiden tot epidemieën.

CARE, een van de hulporganisaties achter Giro555, heeft al meer dan 2.000 families die door de ramp zijn getroffen geholpen met levensreddende pakketten die onder andere regentarpen, matrassen en kookspullen bevatten en hygiënepakketten met waterzuiveringstabletten en producten voor de persoonlijke verzorging van vrouwen. Zo garandeert CARE dat er in de basale behoeften van vrouwen en meisjes wordt voorzien in een noodsituatie als deze.

Ondanks alles wat haar overkomen is, blijft Citra hoopvol. Ze heeft een eenvoudige wens: haar bevalling doorstaan zonder een nieuwe aardbeving of tsunami en dat haar kinderen niets te kort komen. Citra telt de dagen af tot de geboorte van haar baby.

“We hebben nog geen naam gekozen voor onze baby. Ik heb er nog geen kunnen bedenken.”, zegt ze terwijl ze haar jongste op schoot trekt. Ze hoopt dat ze misschien volgend jaar hun huis kunnen herbouwen. “Dit is de enige plek die we hebben. Er is geen andere plek om naartoe te gaan.”

Bij de foto:
Citra (25) was zeven maanden zwanger toen op 28 september een zware aardbeving en de daarop volgende tsunami haar dorp Loli Tasiburi in het Donggala district, van de kaart veegde. “Ik vloog het huis uit en rende zo hard als ik kon de heuvels in, de menigte achterna. Al rennend bad ik aan God om ons te redden.”