“Ik voel me verantwoordelijk”

De dag voor de aardbeving reisde de 37-jarige Kumar af naar de gemeente Gorkha voor een training. Niet wetende wat zijn dorp te wachten stond tijdens zijn afwezigheid.

Terwijl Kumar, leider van het dorp, afwezig was, leek de wereld in te storten. Ver weg van zijn vrouw, drie zonen en dochter, was hij blij dat hij ze ’s avonds aan de telefoon kreeg. Zijn vrouw klonk doodsbang.

“Ze waren op het moment van de aardbeving in ons huis aan het lunchen. Toen de muren begonnen te schudden, renden ze zo snel mogelijk het huis uit. Net toen ze het huis uit waren, stortte het in.” De kinderen hebben honger en vragen om eten. De dorpelingen moeten het doen met het eten wat nog in hun huis ligt, maar deze kunnen zij vaak niet meer in door al het puin. Ze hebben ook geen elektriciteit meer.

Ouderen en kinderen onder het puin
Kumar sprak op de avond van de ramp met andere mensen uit zijn dorp. Zij vertelden hem dat een groot deel van het dorp verwoest is en dat er nog zo’n 60 tot 80 mensen vastzitten onder het puin van hun ingestorte huizen. De meerderheid van hen zijn kinderen en ouderen. Zij waren tijdens de aardbeving thuis, omdat ze niet op het land hoefden te werken. Twee oudere mannen zijn omgekomen door het vallende puin.

Mislukte pogingen
Kumar wil terug naar zijn dorp. “Ik wil niet alleen mijn familie, maar ook mijn vrienden en dorpsgenoten redden. Ik weet alleen niet wat ik moet doen of hoe ik hen moet bereiken. Er zijn twee mislukte pogingen geweest om hen met een helikopter te bereiken en ik weet niet wanneer we weer contact met hen kunnen hebben. Het is alweer twee dagen geleden dat ik hen voor het laatst heb gesproken. Ik voel me verantwoordelijk!”

Tekst en foto: World Vision