Sonia Sarkar, communicatiemedewerker bij UNICEF India, vertelt vanuit Delhi wat zij ziet van de verwoestende gevolgen van de coronacrisis in India, en hoe ze met haar collega’s mensen oproept zich te beschermen en te laten vaccineren.

“Ik ben in Delhi. Het geluid van sirenes vult de nacht. Overal in de stad en op het platteland wordt er wanhopig gebeld en geappt door vrienden en familieleden. Iedereen hoopt op dat ene bericht dat iemand erin is geslaagd een ziekenhuisbed of een zuurstoffles voor een geliefde te vinden.

“Iedereen hoopt op dat ene bericht dat iemand erin is geslaagd een ziekenhuisbed of een zuurstoffles voor een geliefde te vinden.”

Op tv zien we beelden van naar adem snakkende mensen, hun verzwakte longen aangetast door het coronavirus. Ziekenhuizen lopen over met patiënten. Het voelt alsof corona wraak neemt, het muteert terwijl het zich over de hele wereld verspreid en grijpt zijn kans omdat mensen de teugels laten vieren.

Ik zag dat mondkapjes niet goed over mond en neus zaten, zelfs op drukke markten. Mensen drongen zich weer de metro in, om terug te keren naar het ‘normale leven’. Campagnes wezen op het belang van het dragen van een mondkapje en van afstand bewaren. Maar men hield zich hier steeds minder aan. En naarmate er meer hoop kwam door de komst van goede vaccins, was er steeds minder aandacht voor de oproepen op de tv-schermen: ‘Blijf uit de buurt van mensenmassa’s, was je handen regelmatig, draag een gezichtsmasker ‘.

Ik begrijp dat mensen weer gewoon wilden doen. Thuis gingen de social media-gesprekken van mijn tienerdochter met vrienden steeds meer over het weer offline gaan studeren en les krijgen. Dit was tenslotte haar laatste jaar op school en ze had het gevoel dat zaken als complexe natuurkundige formules veel gemakkelijker te begrijpen zouden zijn als de leraar ze persoonlijk zou uitleggen.

Meer mensen lieten de teugels vieren en het virus muteerde. Het won de afgelopen weken en maanden terrein. Staat na staat begon meer gevallen te melden. Eerst waren het de financiële en industriële centra in Maharashtra, daarna kwam er nieuws over de snelle verspreiding in Punjab en Chhattisgarh. 

De besmettingsaantallen schoten omhoog en er kwamen lockdowns. Mensen begonnen in paniek medicijnen te hamsteren en zuurstofflessen te kopen. Ziekenhuizen kwamen ondertussen zuurstof- en antivirale middelen tekort.

Doordat het infecties snel toenamen, nam ook de noodzaak toe om de communicatie op te voeren. Het was niet eenvoudig om de snelle verspreiding van ​misinformatie bij te houden. We zagen hoe het zich verspreidde via social media, familie- en bewonersverenigingen en jeugdnetwerken. Terwijl de ziekenhuizen vochten om levens te redden, vochten wij tegen gevaarlijke misinformatie over corona. We zenden berichten uit en moedigen mensen aan zich te laten vaccineren. Samen met de overheid roepen we op tot gepast gedrag, doorbreken we gevaarlijke mythen en sporen we gemeenschappen aan om te vaccineren en zichzelf te beschermen.”