Twee maanden na de enorme explosie in de haven van Beiroet zit de schrik er nog steeds goed in bij de kinderen in de stad. Tijdens huisbezoeken van UNICEF, een van de hulporganisaties achter Giro555, en bij zogenoemde ‘child-friendly spaces’ in de stad delen kinderen hun verhalen, angsten en zorgen voor de toekomst.

Kevin van 8 woont met zijn ouders in de buurt Geitawi. We spreken hem tijdens een van de vele activiteiten bij een van de ‘child-friendly spaces’ van UNICEF, die zijn opgezet in verschillende parken in de stad om kinderen psychosociale steun te bieden op een veilige, speelse plek.  ‘Elke keer als ik een luide klap hoor schrik ik me kapot. Zelfs als het maar een deur is die dichtslaat. Mijn kleine broertje is ook bang, ik knuffel hem vaak om hem te kalmeren,’ vertelt hij. ‘Mijn kinderen zijn enorm getraumatiseerd,’ voegt zijn moeder toe.

‘We hadden het al moeilijk hier in Libanon. Scholen waren dicht door het coronavirus, alles in de winkels werd steeds duurder. We worden nu geholpen door UNICEF, maar de angst en de paniek is er nog elke dag. Ik hoop dat de scholen binnenkort weer open kunnen. Daar zouden onze kinderen nu toch moeten zijn?’ 

Hussein (12) en Fatme (8) hebben dezelfde angsten als Kevin. In de ruimte die UNICEF in het park heeft vrijgemaakt om te spelen rent Hussein met zijn vrienden achter een bal aan. Fatme klautert over de klimtoestellen; ze vindt het spelen leuk, maar mist school en voelt zich nog steeds niet veilig. ‘Ons dak is ingestort. Het liefst zou ik naar de bergen verhuizen, ver weg van hier. Zelfs weken later voel ik me niet veilig,’ vertelt ze. 

Ook Hussein, op het eerste gezicht een vrolijke, spontane jongen, draagt veel angst met zich mee. Zijn tekeningen van voor 4 augustus zijn kleurrijk, vrolijk, fel. De tekeningen van na de explosie zijn donker, eentonig, leeg.  

‘Ik gebruik geen kleur meer in mijn tekeningen. Alles is veranderd sinds 4 augustus. Mijn leven heeft geen kleur meer,’ vertelt hij. De beelden van de explosie spelen zich nog elke dag als een rampenfilm af in zijn hoofd. ‘We renden naar buiten. Mijn vader was gewond aan zijn rug en been, er was overal bloed. Overal renden mensen over straat, er was zoveel rook dat we amper iets zagen. Er was geen kleur meer in de stad.’ 

Hulp gaat door 

Meteen na de explosie kwam UNICEF met haar lokale partners en andere hulporganisaties in actie met noodhulp, zoals schoon water, hygiëne en baby kits voor 10.000 baby’s. Wat Hussein, Fatme en Kevin nu nodig hebben is psychosociale zorg. Een nieuw thuis, een nieuwe school, een leven waar het trauma van de explosie geen hoofdrol meer speelt. UNICEF blijft kinderen en hun families in Beiroet mede met geld van Giro555 steunen met onderwijs, gezondheidszorg, hygiëne kits en financiële steun.