Woordvoerder Merlijn Stoffels is nog altijd niet in Kathmandu. Cirkelend boven Kathmandu  neemt hij de Lonely Planet nog maar eens door. Vlak voor landing loopt de spanning in de cabine opnieuw hoog op. Zou het dit keer lukken?

“Ik draag al dagen dezelfde kleren. Ik kan mijn haar niet kammen. Mijn ogen prikken door het gebrek aan lenzenvloeistof, ik krijg een baard en ik begin mezelf te ruiken. De afgelopen dagen had ik geen beschikking over mijn koffer. Geen drama natuurlijk, maar wel ongemakkelijk. Miljoenen Nepalezen zitten in hetzelfde schuitje, met als groot verschil dat ik wel te eten en drinken heb, dat ik niet in onzekerheid verkeer of mijn familie en vrienden nog in leven zijn. Dat ik geen verlies hoef te verwerken van dierbaren die de ramp niet hebben overleefd. Dat ik mij geen zorgen hoef te maken over de vraag of er genoeg hulp komt en hoe ik in hemelsnaam mijn en huis leven weer kan gaan opbouwen. Om straks weer over mijn spullen te beschikken hoef ik alleen mijn koffer van de lopende band te tillen. Het leven is niet eerlijk: gisteren filmde een drone de rampgebieden die nog niet bereikt zijn. In een klap is duidelijk hoe groot de schade ook daar is.

‘Je eerste bezoek breng je voor de bergen, maar je komt terug voor de mensen’, lees ik in de Lonely Planet als ik weer in het vliegtuig zit. Dat past wel bij mijn beeld tot nu toe. Onderweg heb ik al aardig wat Nepalezen gesproken. Allemaal nodigen ze me bij hen thuis uit om te komen slapen. ‘Als mijn huis er tenminste nog staat’, lacht één van hen schamperend. Nepal, ooit een koninkrijk en nu een democratie, is één van de armste landen ter wereld, volgens de reisgids. Er wonen bijna 30 miljoen mensen. Ruim 4 miljoen Nepalezen zijn naar India vertrokken in de hoop daar een beter bestaan te vinden. 85 Procent van de mensen leeft op het platteland. Volgens een Nepalees die ik in het vliegtuig spreek, is de armoede het gevolg van slecht bestuur en de oorlog die het land tien jaar lang teisterde en in 2006 eindigde. In Nepal wonen meer dan 60 verschillende stammen die in totaal ruim 100 talen. Het religieuze land staat vol met tempels. De beroemdste tempel Swayambhunath staat op de Unesco-lijst van Werelderfgoed en staat in Kathmandu. Op televisiebeelden zag ik ook deze tempel niet gespaard is door de aardbeving. Overigens is dit niet de zwaarste aardbeving die het land heeft getroffen. Die was in 1934. In enkele minuten kwamen 8.000 mensen om het leven en werd een kwart van de huizen door het natuurgeweld vernietigd.

Vlak voor landing neem ik de gebruiken in Nepal nog even door. De mensen geven elkaar hier geen hand, maar groeten elkaar door hun handen in de bidpositie samen te vouwen. Je mag je zolen niet laten zien en de kinderen niet over de bol aaien. Ik hoop dat ik het niet vergeet. Weer gaat het enorm spannen of we mogen landen en weer staan de landingsbanen vol. Volgens de piloot hebben we nog genoeg brandstof voor een halfuur rondcirkelen. Als we dan niet kunnen landen moeten we voor de derde keer terug naar Abu Dhabi. De tijd tikt weg en de spanning stijgt. Ik zie dat het half uur voorbij is en dan komt het verlossende woord: cabin crew prepare for landing.

Na bijna drie dagen reizen en in totaal vier uur cirkelen boven de luchthaven Kathmandu, is het zover. We gaan nu echt landen. Gejuich, applaus en een zucht van verlichting als het toestel de grond raakt. Het Franse reddingsteam, nog steeds in uniform, kan eindelijk gaan doen waarvoor ze gekomen zijn: mensen redden. De geëmigreerde Nepalezen kunnen hun familie gaan zoeken en helpen. De journalisten kunnen de ramp gaan verslaan en ik kan het team van het Internationale Rode Kruis gaan versterken. Het voelt een beetje dubbel om blij te zijn dat we arriveren in een rampgebied.”