Woordvoerder Merlijn Stoffels van het Nederlandse Rode Kruis is onderweg naar Nepal om te zien wat de aardbeving heeft aangericht. Het is de eerste keer dat hij naar rampgebied na een aardbeving afreist. Helemaal gerust is hij er niet op.

“Nooit eerder heb ik zo snel mijn koffers moeten pakken. Terwijl ik een warme maaltijd naar binnen schrok in Amsterdam, bedenk ik me dat veel mensen in Nepal deze luxe vandaag niet hebben. Veel tijd om daar bij stil te staan heb ik niet, want ik moet inpakken. Dit is niet mijn eerste reis voor het Rode Kruis naar een ramp- of conflictgebied. Maar een aardbeving is een nieuw soort ramp voor mij. Zal het anders zijn dan wat ik tot nu toe heb gezien?  En wat neem ik mee?

Wat neem je mee naar een rampgebied?

Ik bel collega Frido Herinckx, noodhulpcoördinator van het Nederlandse Rode Kruis. Hij raad me aan een EHBO-kit mee te nemen. En contant geld want pinnen is meestal niet mogelijk.” Een tent voor de zekerheid? Frido denkt dat dat niet
nodig is in Nepal. Ik besluit de gok te wagen. Ik moet immers ook een fototoestel, videocamera en statief meenemen en de bagageruimte is niet oneindig.

Media-aandacht is ook helpen

De stewardess kijkt me vriendelijk aan. Het lijkt of ze me herkent. “Ben jij degene die zijn ticket vier uur geleden heeft geboekt? Ga je helpen in Nepal?’, vraagt ze. ‘Indirect’, leg ik uit. Media-aandacht helpt immers om Nederlanders te overtuigen dat we de Nepalezen moeten helpen. Eenmaal geïnstalleerd in de cabine bekruipt me even het angstige gevoel dat ik straks waarschijnlijk veel ellende te zien krijg.

Trieste balans

Nepal schudde vandaag op haar grondvesten. De eerste foto’s en videobeelden laten zien hoe zwaar het land is getroffen door het natuurgeweld. De cijfers liegen er niet om. Miljoenen Nepalezen zijn getroffen. Ook in buurland India en in de Chinese provincie Tibet heeft de beving slachtoffers gemaakt. Enkele uren na de ramp is dit de trieste balans die we kunnen opmaken.”