Het leven lachte hen toe, tot de aardbeving kwam. Pramilla en Kumar hebben vrijwel niets meer. Ze wonen nu in een tent op het legerterrein in Kathmandu, één van de plekken die als opvangkamp dienen.

Op zoek naar een beter leven verlieten Pramilla Bishta en haar man Kumar hun dorp in het district Okhaldhunga. Ze trokken naar Kathmandu. Net getrouwd en vol goede hoop voelden ze zich al snel thuis in de drukke Nepalese hoofdstad. Kumar vond werk in een kledingwinkel en verdiende net genoeg om de huur van een kamer te betalen en in hun levensonderhoud te voorzien. Zeven maanden geleden werd hun eerste kind geboren, een zoon. “We hadden niet veel, maar we waren gelukkig”, vertelt Pramilla. “We konden zelfs geld naar huis te sturen, naar onze ouders. Maar nu is alles weg.”

Berg puin

“Toen de aardbeving kwam waren we in huis”, vertelt Kumar. “We renden naar buiten en zagen achter ons ons huis instorten. Overal waren rennende mensen en iedereen schreeuwde en huilde.” Pramilla en Kumar konden nog een paar spullen vanonder het puin halen, maar verder hebben ze niets meer. Ze wonen nu in een tent op het legerterrein in Kathmandu, een van de plekken die worden ingericht als opvangkamp. Ook in hun thuisdorp heeft de aardbeving huisgehouden: van hun familiehuis is niet meer over dan een berg puin.

“Onze droom van een beter leven in Kathmandu is vervlogen”, zegt Kumar verdrietig. We hebben geen plek meer om te wonen en de winkel waar ik werk is beschadigd geraakt en nu gesloten. Ik heb geen werk en mijn gezin heeft geen onderdak.”

Nu ze alles kwijt zijn, hebben Pramilla en Kumar besloten om terug te gaan naar hun dorp zodra dat kan. Pramilla: “We hebben geen keus. We kunnen niet in een tent blijven wonen en onze ouders hebben onze hulp nodig. Door de aardbeving zijn niet alleen huizen ingestort. Ook onze dromen liggen aan diggelen.”