Tijdens het bezoek, begin maart 2014, door actievoorzitter Henri van Eeghen spreekt hij met slachtoffer Jennifer Ogales:

Mevrouw Jennifer Ogales (30 jaar) woont met haar man en twee kindjes (van toen 6 jaar en een baby van 6 maanden) in het dorp, wat direct aan zee ligt.

Mw Jennifer Ogales bij de drinkwaterinstallatie van World Vision in haar dorp ten noorden van Tacloban

Over het moment van de Tyfoon vertelt zij: “De avond voor de tyfoon zijn we om 20.00 uur geëvacueerd. Wij gingen met tientallen andere gezinnen naar boven, een heuvel op. De nacht brachten we buiten door, we probeerden te schuilen onder plastic zeilen. We zaten tussen het lange gras, bang dat we waren voor omvallende bomen en vallende kokosnoten. Vanuit onze plek kon je de zee zien. Het was heel heftig, er stond harde wind en het goot van de regen. Ik heb daadwerkelijk de vloedgolven gezien die ons dorp binnen kwamen (om 05.00 uur in de ochtend kwam het water op zijn hoogst). Alle huizen direct aan zee spoelden weg. Ons huis staat hoger, maar is zwaar beschadigd door de wind.

De eerste dagen na de ramp waren vreselijk: “We hadden amper te eten. En de diepe waterbron van het dorp was door zeewater en rotzooi vervuild. Toch was er geen andere keus dan uit die bron te drinken”. Door de koude en natte nacht buiten werd haar baby de volgende dag ziek.
“ De eerste voedselhulp kwam via helikopters van het leger, die gooiden 5 kilo-zakken rijst naar buiten. World Vision was de eerste hulporganisatie, een week na de ramp brachten zij noodhulp”.

Haar huis is weer gerepareerd, op het dak liggen tentzeilen. In het dorp is weer drinkwater, World Vision plaatste drinkwatertanks waar het bronwater wordt gepurificeerd.

Toch heeft Jennifer nog grote zorgen, vooral om de gezondheid van haar kinderen: “World Vision bracht eten en spullen voor de keuken en badkamer. En in het dorp heeft World Vision een gemeenschapshuis ingericht waar de kinderen kunnen spelen en wij moeders les en voorlichting krijgen over hygiëne en basis gezondheidszorg. Ook komt er af en toe een mobiele kliniek van de overheid langs waar je naar een arts kunt. Maar ons huis lekt nog steeds en we zijn veel spullen kwijtgeraakt. Voor speciale medicijnen of acute ziektes moeten we toch naar de stad. Ik maak me in deze fase veel zorgen over mijn kinderen, mijn baby heeft astma”.