Overlevenden explosie Beiroet verwerken trauma’s
“Mijn man wordt vaak midden in de nacht gillend wakker”
Met de opbrengst van de Giro555-actie ‘Samen in actie voor Beiroet’ ondersteunt Cordaid, een van de hulporganisaties achter Giro555, een project voor traumaverwerking voor slachtoffers van de explosie in de Libanese hoofdstad. Lokale partnerorganisatie JRS (Jesuit Refugee Service) helpt kwetsbare Libanezen en Syrische vluchtelingen die in veel gevallen al meerdere traumatische ervaringen hebben doorstaan. Dit is het verhaal van Manar.
Manar en een maatschappelijk werker van JRS kijken naar de brug waar ze auto’s zag verongelukken, direct na de explosie in de haven van Beiroet op 4 augustus.
De slachtoffers en getuigen van de verwoestende explosie in de haven van Beiroet zullen de herinneringen nooit kunnen wissen. Ze zullen een deel van de angst en de pijn die ze voelden op die fatale dag, 4 augustus 2020, altijd bij zich dragen. Maar wanneer overlevenden van een ramp hun verhaal delen, voelen ze zich niet langer geïsoleerd.
“Ik kon niet bevatten wat er aan de hand was. Het was net een film. “
Manar is 36 jaar en met haar gezin gevlucht uit Syrië. De maatschappelijk werkers van JRS komen regelmatig op bezoek om te zien hoe Manar en haar familie omgaan met de gevolgen van de explosie.
Ze beschrijft de gebeurtenis met een soort ironisch optimisme: “Het heeft mijn leven veranderd.”
Manar: “Ik stond op het punt tv te kijken met mijn man die net thuis was van zijn werk. Mijn twee zoons zaten naast me op de bank. Ik voelde hete lucht, maar ik begreep niet waar het vandaan kwam. Toen hoorde ik de explosie. Het was als een aardbeving. Alles trilde. Ik schreeuwde naar mijn zoons dat ze dekking moesten zoeken.”
Het hele appartement was gehuld in rook en stof en Manar vreesde het ergste. “Ik kon niet bevatten wat er aan de hand was. Het was net een film.”
Vanaf het appartement zie je de haven van Beiroet liggen. Een van de belangrijkste onderdelen van de Libanese infrastructuur ligt in puin en is een constante, smeulende herinnering aan die traumatische gebeurtenis.
“God gaf me die dag de kracht om mensen in nood te helpen.”
Manar heeft nog vaak flashbacks. Ze noemt een scène waarin auto’s op de brug voor haar balkon verongelukken en ze overal verbrijzeld glas ziet. Ze herinnert zich het geschreeuw, het bloed en de moeders die de handen van hun huilende kinderen grepen terwijl ze probeerden te ontsnappen aan de chaos.
Toen besefte ze dat er ook geschreeuw uit haar eigen flatgebouw kwam. Manar snelde naar de buren. “Ik heb een kind naar een veilige plek gedragen en zijn wond behandeld. Ik probeerde alle kinderen in het gebouw te helpen. God gaf me die dag de kracht om mensen in nood te helpen.”
Al snel werd duidelijk dat de emotionele en geestelijke impact van de explosie veel langer zou duren dan de fysieke. Ook omdat de explosie weer vreselijke herinneringen aan de oorlog in Syrië opriep. “Ik kan niet slapen en mijn man wordt vaak midden in de nacht gillend wakker. Mijn zoons zijn te bang om alleen te slapen.”
Ondanks alles is Manar gezegend met een positieve houding naar de toekomst. Ze is ervan overtuigd dat haar familie, met de nodige steun van professionals in de geestelijke gezondheidszorg, weer op de been zal komen.
