Kathmandu kenmerkte zich voor de ramp als een wat chaotische, toeterende en sfeervolle mierenhoop. Nu is het relatief stil en leeg in de stad. Veel inwoners zijn naar hun dorp vertrokken om daar familie te ondersteunen met de wederopbouw. Of omdat ze bang zijn om ziek te worden door gebrek aan drinkwater en eten; één van de vele geruchten/ angsten die de stad rondgaan. Pas als het beven enkele dagen is opgehouden, zal men waarschijnlijk weer naar de stad terugkeren.

Naschokken

Deze week hadden we voor het eerst een dag waarop geen naschokken werden gemeten. Uniek, want sinds de grote aardbevingen schokt het hier nog steeds iedere dag ongeveer 4 keer. Naschokken, nu al 5 weken lang, iedere dag, de een steviger dan de andere. Ik zeg het nog maar eens een keertje, omdat we er anders misschien te snel aan voorbij gaan: al 5 weken lang beeft Kathmandu en omgeving iedere dag. Vooral na de nieuwe aardbeving van 12 mei is het vertrouwen in moeder aarde volledig weg.

Ik hoor het van iedereen om mij heen en ervaar het zelf ook: fictie en werkelijkheid lopen door elkaar heen, mengen zich met gevoel en eerdere ervaringen. Het geheel moet zich nog in elkaar voegen, de bedrading in hoofd en lijf moet zich nog herstellen. Bepaalde geluiden worden geassocieerd met de beving. Als een vliegtuig laag overvliegt, als de belletjes van de tempel rinkelen, een vrachtwagen die langs rijdt en de weg doet trillen, als het dondert en bliksemt, het geluid van een motor met een lekke uitlaat; dan wacht je op een beving, die soms wel en soms niet komt. Soms droom je over de beving, lijkt het of het trilt, terwijl er feitelijk niets aan de hand is. Soms blijkt er een naschok te zijn geweest die ik niet echt heb gevoeld. Die ‘bedrading’ moet zich nog herstellen, maar dan moet het eerst ophouden met die naschokken.

Dus ik doe ‘gewoon’ wat ik moet doen, met hier en daar kleine aanpassingen: ik slaap beneden, douch snel boven (je wilt toch niet half naakt naar buiten rennen als het gaat beven), tasje met paspoorten en papieren nog altijd bij me en rustig op de wc zitten is nog wat onwennig.

Aardbeving-app

Mijn collega’s in Kathmandu hebben het allemaal zelf meegemaakt en zijn tegelijkertijd al vanaf het eerste uur druk in de weer om hulp te verlenen. Enkelen slapen nog in tenten, omdat hun huizen beschadigd zijn en de kinderen het huis niet in durven. Veel gesprekken op kantoor gaan over de aardbeving, iedereen heeft een eigen verhaal, iedereen reageert anders en het mag allemaal. Er is geen goed of slecht, er is die ramp en ons eigen verhaal. Het praten helpt bij de verwerking. In de vrije tijd worden de laatste ‘aardbeving apps’ uitgewisseld, tips welk aardbeving-alarm het beste werkt of lachen we om de meest absurde ‘beving situaties’.

En natuurlijk zijn we allemaal keihard aan het werk. Er is zoveel te doen en de hulp is zo ongelooflijk hard nodig. Onze samenwerking met ACT Alliance verloopt goed. Samen hebben we 51.000 huishoudens bereikt en van de meest basale zaken voorzien: tenten / plastic zeilen, rijst, hygiëne pakket (met o.a. waterzuiveringstabletten). Daarnaast wordt de noodhulp gecoördineerd binnen de VN-clusters, waar bijna alle internationale organisaties, ook Giro555, de noodhulp op elkaar afstemmen. En er is haast. Ieder moment kan de moesson -de regentijd- beginnen. Dan regent het soms dagen achtereen. Iedereen voelt de urgentie om voor de regentijd alle mensen een degelijk tijdelijk onderkomen te geven. De moesson kan drie maanden duren. We weten dat de verwachte modderstromen de komende maanden voor meer problemen gaan zorgen. Wegen worden onbegaanbaar, waardoor de hulpverlening tijdens de moesson moeilijker wordt.

Nepali zijn een veerkrachtig volk, ze zullen vast en zeker de moed weer vinden, maar hebben nu een zetje in de rug nodig….dus ik ga weer aan de slag.

Pepijn Trapman is Regiomananager Zuid en Centraal Azië bij ICCO en Kerk in Actie. Pepijn woont met zijn gezin in Kathmandu.