Rode Kruis: “Een klein lichtpuntje. De weg naar Tacloban is weer open”

Woordvoerder Merlijn Stoffels van het Nederlandse Rode Kruis is gearriveerd in Manilla. Hij vertelt over wat hij aantreft.

“‘Zo goed dat u er bent’, zegt de douanier bij aankomst in Manilla. ‘Mijn familie woonde ook in het getroffen gebied. Communicatie met hen is onmogelijk, dus we weten niet of ze nog in leven zijn.’ Vier andere douaniers blijken in hetzelfde schuitje te zitten. ‘Er is zoveel hulp nodig, dat is met geen pen te beschrijven.’ Ik ben nog nooit zo met open armen ontvangen in het buitenlands als deze keer, helaas is de reden waarom diep triest. De impact van deze ramp is enorm, dat is mij in één klap duidelijk. Ik verwijs ze door naar het Rode Kruis, waar mensen zich kunnen melden als ze een familielid kwijt zijn. De hulporganisatie kan dan via de 100 lokale afdelingen op de Filipijnen deze mensen opsporen.  Ze bedanken me en wensen me sterkte.

Op de luchthaven staat mijn Nederlandse collega Naroesha Jagessar me op te wachten. Samen gaan we naar het huis van Suzanne Damman, de Nederlandse Rode Kruiser die is uitgezonden naar de Filipijnen. In normale omstandigheden werken zij aan een aantal rampenvoorbereidingsprojecten. Het eilandenrijk wordt immers regelmatig getroffen door orkanen en aardbevingen. Er is veel  mogelijk om de schade te beperken en zelfs mensenlevens te redden. Door bijvoorbeeld te oefenen met evacuaties en te zorgen voor voldoende veilige schuilplekken. Dat dit effectief is, is ook dit keer weer gebleken. Helaas had deze tyfoon zo’n kracht dat daar niets of niemand tegen bestand bleek.

Het Filipijnse Rode Kruis en zijn 200.000 vrijwilligers op de 7000 eilanden zijn 24 uur per dag bezig om de mensen te helpen met medische hulp, bloedtransfusies en noodhulp, zo vertellen ze me. Steeds meer hulpgoederen en hulpverleners bereiken het getroffen gebied. Mede dankzij de helikopters van het leger, die we mogen gebruiken.  Tegelijkertijd zijn grote delen van het land nog steeds totaal onbereikbaar doordat de wegen vol liggen met bomen, afval, omgewaaide auto’s en lijken. Rijden is normaal al lastig, zegt Suzanne, die regelmatig hulpverleningsprojecten in het land  bezoekt.  Meestal moet je eerst vliegen, dan met de auto en soms ook nog met de boot en een stuk lopen om ergens te komen. Normaal is het al lastig, laat staan nu.

Wel een klein lichtpuntje vandaag: de weg naar het zwaar getroffen Tacloban is weer open. 13 vrachtwagens met hulpgoederen komen daar morgen vroeg aan met water, voedsel, medicijnen, tentdoeken en andere hulpgoederen. Nu maar hopen voor het Rode Kruis en andere hulporganisaties dat die toegang snel wordt verkregen. Ook veel Nederlandse journalisten wachten in Manilla op toegang tot het getroffen gebied. Ze vragen me om te bemiddelen. Morgen maar eens zien wat ik voor ze kan doen. Het is immers belangrijk dat Nederlanders zien hoe groot het drama is op de Filipijnen.”