Rode Kruis: “Gisteravond lag ik eindelijk een keer vroeg op bed, maar niet voor lang”

Woordvoerder Merlijn Stoffels van Het Rode Kruis is in de Filipijnen en houdt een blog bij over zijn ervaringen op de Filipijnen. 

“Gisteravond lag ik eindelijk een keer vroeg op bed, maar niet voor lang. Ik schrik wakker van mijn telefoon: Shownieuws met de vraag wat de bekende Nederlanders gaan doen bij de Giro 555-actie. Ik geef antwoord, zet daarna gelijk mijn telefoon uit en probeer weer in slaap te vallen. Even later schrik ik opnieuw wakker; iedereen is in rep en roer. Het konvooi komt eraan! Het konvooi komt eraan!, roepen ze. Nog slaapdronken stap ik uit mijn bed. Hoe laat is het eigenlijk? Ik heb geen idee, maar het is nog donker buiten. Ik trek mijn kleren aan, pak de videocamera en loop naar buiten. 12 trucks vol met hulpgoederen komen ons met knipperende lampen tegemoet rijden. Een vrijwilliger begint te huilen. “Deze hulp is zo belangrijk voor ons”, zegt ze. “Je kunt je niet voorstellen hoe frustrerend het is om steeds mensen te moeten teleurstellen”. De hulpverleners beginnen gelijk, al is het nog midden in de nacht, met het uitpakken van de vrachtwagens en het verdelen van de spullen in voedselpakketten. Ze zijn kleiner dan normaal want de vraag is enorm. Liever een klein beetje dan niets, is het motto.

 In de ochtend bel ik de verslaggevers van de NOS, Mattijs van de Wiel en Michel Maas, om het heugelijke nieuws te melden. Ze waren in Tacloban en zijn nu net terug in Ormoc om even bij te komen van alle ellende en drukte. Eigenlijk een rustdag. Even later staan de bikkels toch alweer bij de plek waar de vrachtwagens staan, om interviews af te nemen. De vrachtwagens zijn gevuld met water, voedsel, medicijnen, waterzuiveringsinstallaties en dekzeilen om de huizen af te dekken tegen de regen. De NOS-journalisten interviewen de vrachtwagenchauffeurs die een helse tocht hebben moeten afleggen om hier te komen. Het Rode Kruis had deze vrachtwagens al voor ramp klaargezet op het nabijgelegen eiland Surigao om snel hulp te kunnen verlenen na de typhoon. Dat pakt om verschillende redenen helaas voor de mensen die deze hulp zo verschrikkelijk hard nodig hebben, totaal anders uit.

 Helse tocht

De vrachtwagenchauffeurs hebben het zwaar gehad. Ze waren de eersten die de tocht naar Tacloban probeerden af te leggen. De weg lag vol met omgevallen bomen en andere troep, en zelfs lijken. Uiteindelijk bereiken ze de brug vlakbij de zwaar toegetakelde stad. Nog één obstakel te gaan. De brug is echter stuk dus ze moeten wachten. Intussen wordt de sfeer gespannen om hen heen: mannen met grote messen eisen hun benzine en voedselpakketten op. Met hulp van lokale autoriteiten weten ze te ontsnappen en kunnen ze hun auto’s verstoppen in een grote loods met bewaking eromheen. Mattijs confronteert me tijdens het interview voor radio 1 met de stelling dat het toch logisch is dat mensen boos worden als ze hulp voorbij zien rijden maar niets krijgen. Het enige dat ik kan doen is dat beamen maar ook uitleggen dat we altijd eerst moeten kijken wie de zwaarst getroffenen zijn voordat we gaan helpen. Er is helaas niet genoeg om álle getroffenen te helpen.

 Ook nieuws voor de kleintjes

Tot nu toe heb ik interviews gedaan voor kranten, websites, radio- en TV-programma’s voor volwassenen. Vandaag ga ik ook wat vertellen aan kinderen in Nederland. Ik ben live in de uitzending van het School TV weekjournaal en later vandaag bij het TV programma School TV Nieuws uit de Natuur. De verslaggever van dat programma is ook bij Frido Herinckx langs geweest, onze noodhulp coördinator in Nederland. Hij laat zien hoe de hulppakketten eruit zien die het Nederlandse Rode Kruis gaat sturen naar het getroffen gebied. We vertrekken naar het zuiden. Onderweg zien we dat de mensen in Ormoc die nog wel geld hebben, bezig zijn met het herstellen van hun huizen, het opruimen van de bomen op de wegen en de omgevallen elektriciteitspalen. De eerste supermarkt gaat ook weer open, zien we. Voor de deur een enorme rij. Op het raam een plakkaat: de mensen mogen niet meer dan één zak met boodschappen meenemen. Helaas is überhaupt boodschappen doen voor verreweg de meeste mensen niet weggelegd: ze hebben helemaal geen geld en daarmee totaal afhankelijk van hulp van hulporganisaties en overheden”.