Rode Kruis: “Ik hoor mensen kerstliedjes zingen”
Rode Kruis woordvoerder Merlijn Stoffels is onderweg naar huis. Althans, dat is het streven.
’s Nachts rijden we van de haven door de stad terug naar ons tentenkamp. Het lijkt wel een spookstad. Het is pikdonker. Rijden gaat langzaam, want de weg ligt ruim een week na de ramp nog vol met puin. Het enige licht dat er is, zijn de vuren die mensen maken. Brokstukken hout zijn er cynisch genoeg volop. De Filipino’s zitten er omheen. We horen ze zelfs een kerstliedje zingen. De slachtoffers van de ramp houden ondanks alles de moed erin. Normaal staan nu allang overal de kerstbomen, verteld Gen. Ze zetten de bomen zo vroeg mogelijk neer en laten ze het liefst zo lang mogelijk staan, zegt ze. Dit jaar geen kerstmis voor deze mensen denk ik bij mijzelf. De mensen hebben geen huis, laat staan kerstversiering. Eenmaal terug in mijn tent krijg ik van mijn collega persvoorlichter Hanna Emmering het goede nieuws binnen dat de Nederlanders 18,5 miljoen hebben gestort op Giro 555. Hopelijk kunnen we deze mensen met de kerst tenminste wel voorzien van de eerste levensbehoeften en een dak boven hun hoofd.
De terugreis
Het schip met Rode Kruis-hulpgoederen kon helaas vandaag niet aanmeren. Een ander schip tot de nok toe gevuld met voedsel en water houdt alles op, want er zijn te weinig trucks om het af te voeren. Het bewijst maar weer eens dat hulp gecoördineerd moet worden, hoe sympathiek ook. Vanmorgen staan we vroeg op om onze terugreis te regelen, want ik vlieg vanavond vanuit Manilla naar Nederland. De enige en laatste optie is mee te vliegen met een militair vliegtuig. De moed zakt mij in de schoenen als bij de luchthaven een enorme rij met mensen zie staan, die net als wij weg willen. We hebben geluk. Omdat we bij het Rode Kruis werken, krijgen we voorrang. Een beetje schuldig voel ik me wel, want de andere mensen in de rij hebben het vast veel zwaarder dan ik. Ik troost mijzelf met de gedachte dat ik vanuit Nederland meer voor deze mensen kan betekenen, door in de media aandacht voor hun problemen te blijven vragen, dan hier. Los daarvan ben ook ik door mijn water en noedels heen. Ik voel er weinig voor om het Rode Kruis-voedsel op te eten wat is bedoeld voor de getroffen Filippino’s die de hulp zo hard nodig hebben.
Kippenvel
De reis met de C130 is een bijzondere ervaring. Het vliegtuig normaal alleen bedoeld voor vracht zit propvol met mensen. We zitten als sardientjes in een blik. De militair vraag ons te gaan zitten, maar er is niet genoeg plek. Met opgetrokken knieën tegen elkaar aangedrukt lukt het toch. De kramp in mijn benen probeer ik te negeren. Niemand klaagt, iedereen is blij dat ze gratis mee kunnen vliegen. Als ik om mij heen kijk zie ik een man met een grote wond op zijn voorhoofd en kinderen met vieze kleren. Voor deze mensen start een nieuw leven in Manilla. Waar ook geen werk is, maar waarschijnlijk wel eten, drinken en een dak boven hun hoofd. Ik vraag de jongen naast mij waar hij heen gaat. Hij heeft geluk, zijn ouders wonen in de Filipijnse hoofdstad. Voorlopig wil hij niet terug naar Samar, het trauma zit te diep. Als we landen beginnen de passagiers te juichen en klappen. Bij de uitgang van de militaire luchthaven opnieuw applaus van mensen die bij de poort de slachtoffers op deze manier willen steunen en welkom heten. Ik krijg er kippenvel van.
Terug naar de realiteit
De chauffeur van het Rode Kruis staat ons op de luchthaven op te wachten. Ik heb vanmorgen geen tijd gehad om te ontbijten. We stoppen daarom bij de Starbucks, die al helemaal in de kerstsfeer blijkt te zijn. De toonbank ligt vol met de meest heerlijke taartjes. Dat is confronterend met de realiteit in mijn hoofd van zo’n 1000 kilometer verderop. Terug op het hoofdkantoor deel ik mijn foto- en videomateriaal met mijn collega’s van het Filipijnse en internationale Rode Kruis. Ik neem een douche, print mijn tickets uit en maak mij klaar voor de terugreis naar Nederland. Wat mogen wij toch blij zijn dat dit soort catastrofale rampen ons kikkerlandje bespaard blijven. Laten we de slachtoffers die hier wel de dupe van zijn daarom niet in de steek laten. Nu, maar ook straks. Laten we ze helpen met een dak boven hun hoofd en een eigen inkomen, zodat ze weer op eigen kracht verder kunnen.
