Ik zit op het muurtje voor mijn hotel en ik luister naar het ruisen van de zee, in de hoop dat ik er rustig van word. Ik ben me nog nooit zo bewust geweest van mijn kleine, nietige rol in een grote ramp. Ik zie de ramp, voel de ramp en beleef de ramp. Ik stond naast het graf van een jongen die veel te vroeg stierf aan een virus waarvan hij een half jaar geleden het bestaan nog niet wist. Ik sprak met de vader van twee kleine kinderen die toen nog niet kon voorzien dat hij er een week later niet meer zou zijn. Ik zwaaide de oma gedag in een behandelcentrum die haar kleinkinderen nooit meer zou zien. Ik speelde met een meisje dat nog niet wist dat haar halve familie dood was. Ik zag voor mijn ogen het drama ontvouwen toen de thermometer aanwees dat een klein meisje van nog geen 2 ruim 39,2 graden koorts had. Ik troostte haar zusje toen de ambulance vertrok.

Terwijl ik op het muurtje zit, rollen de tranen over mijn gezicht. Als ik ze weg veeg, ruik ik de geur van chloor aan mijn handen. De geur die vanaf nu altijd verbonden zal zijn aan mijn tijd hier in Liberia. Ik huil niet eens om het verdriet van de mensen die ik heb ontmoet. Ik huil omdat het me niet lukt om iets te veranderen. Terwijl duizenden mensen vechten voor hun leven, lees ik op mijn laptop dat ‘Afrikanen echt wel weten dat het kerst is’ (BandAid) en dat ‘BN’ers bang zijn om naar ebola gebied te gaan’. Ik stel me voor dat ik bij mijn volgende bezoek aan een ebola behandelcentrum beide cases eens voorleg aan de patiënten. Eens kijken hoe zij tegen deze zaken aankijken. Ik denk dat ik wel weet hoe ze zullen reageren: het zou ze helemaal niets kunnen schelen. Een artiest wil een lied schrijven om aandacht te vragen voor hun probleem? Fantastisch! Een BN’er blijft toch liever thuis om vanuit Nederland aandacht te vragen voor ebola? Ook goed!

Dit is niet de ramp van BN’ers, BandAid of andere goed bedoelende (en gewaardeerde) wereldburgers. Het is niet de ramp van de mensen in de witte pakken of van hulporganisaties. Het is ook niet mijn ramp. Dit is de ramp van de inwoners van Liberia, Sierra Leone en Guinee. Zij moeten in het middelpunt staan. Hun verhaal moet verteld worden. Het is het verhaal van alle mensen die getroffen worden door deze ramp: opa’s, oma’s, vaders, moeders, kinderen, broers, zussen, buren, vrienden. De mensen die sterven en die overleven. De mensen die thuis opgesloten zitten omdat een huisgenoot besmet is geraakt. De mensen die hun baan kwijt zijn. De kinderen die niet naar school kunnen of niet meer kunnen buitenspelen met hun vriendjes. De helden in dit verhaal zijn niet de hulpverleners. Het zijn de kinderen die blijven lachen ondanks hun verdriet, de overlevers, de mensen die het niet hebben gered en de families die zij achterlaten.

ebola "survivor" Korto. Foto credits: Chris de Bode

Dus daar zit ik dan met al mijn verhalen op mijn muurtje…. Kan ik mijn beloftes wel inlossen? Of blijven ze ongezien, ongelezen en ongehoord in mijn hoofd en hart hangen? Heb ik misschien een te grote opdracht aangenomen? Wie ben ik nou helemaal hier in Liberia? Wie zit er te wachten op mijn verhalen? Verander ik met mijn verhalen ook maar iets aan de situatie hier?

Opeens hoor ik de stem van mijn goede vriend Samuel Kofi Woods in mijn hoofd. Hij zei van de week tegen mij: “Sabine, je stelt je doelen te hoog. Al heb je alleen al door oprecht betrokken te zijn bij de rouwende vrouw of het verdrietige kind troost geboden en voor hun een verschil gemaakt. Dan is je reis toch al niet voor niets geweest? Je wil heel Nederland als je publiek en je wil de wereld veranderen. Waarom begin je niet een beetje kleiner? Je schrijft je verhalen toch in je blog? Misschien dat je met die blog wel iemand raakt. Iemand die naar aanleiding van jouw verhaal besluit om te doneren, om in actie te komen of om jouw boodschap via social media te delen. Dan heb je toch al iets bereikt?”

Ik hoop dat het me is gelukt….

Sabine Copinga (40) is persvoorlichter en storyteller bij Save the Children. Ze is vanaf 8 november t/m 28 november in Liberia om verslag te doen van de ebola-ramp voor Giro 555. Volg Sabine op twitter voor de laatste updates:@striplec