Het is eigenlijk mijn werk om zo min mogelijk mijn mond te houden. Als story teller word je immers geacht om ‘het verhaal te vertellen’. Tot zover is me dat ook vanuit Liberia aardig gelukt (mits de wifi wil meewerken). Een aantal dagen geleden bezocht ik echter een tijdelijk opvanghuis voor kinderen. Zij kunnen hier terecht terwijl hun ouders vechten voor hun leven in een ebola behandelcentrum. Aangezien de kinderen zelf ook het risico lopen om via hun ouders besmet te zijn geraakt, worden de kinderen hier 21 dagen geobserveerd en liefdevol opgevangen.

Na de 21 dagen is duidelijk of in elk geval een van hun ouders het virus heeft verslagen en of ze ebola zelf hebben kunnen ontwijken. In dat geval kunnen ze herenigd worden. Zo niet, dan wordt gezocht naar een ander familielid om het kind op te vangen. In het slechtste geval moeten de kinderen in een pleeggezin worden opgevangen.

De kinderen worden in het huis verzorgd door vrouwen die zelf ebola hebben overleefd. Als je de ziekte eenmaal hebt gehad, dan kan je namelijk niet opnieuw besmet worden door dezelfde versie van het virus.

In het huis wonen op dit moment 30 kinderen. Elk van hen leeft in onzekerheid of ze hun ouders ooit nog terug zullen zien. Met name de oudere kinderen hebben meegekregen hoe hun ouders ziek werden en werden opgehaald door de ambulance. Een traumatische ervaring die duidelijk zijn sporen heeft nagelaten. De zorgen zijn van hun gezicht af te lezen en ze lopen onrustig door het huis. Voor kleine Emanuel is het anders. Hij is pas zeven maanden oud. Zijn vader is inmiddels overleden en zijn moeder vecht nog steeds voor haar leven. Een zus van zijn moeder is 1 keer bij hem geweest, maar sindsdien kunnen de verzorgsters geen contact meer met haar krijgen. Kleine Emanuel is sindsdien alleen op de wereld. Hij heeft er zelf geen weet van en ligt vredig tegen de schouder van Korto, zijn vaste verzorgster.

“Kleine Emanuel is sindsdien alleen op de wereld.”

Credits: Save the Children, Chris de Bode

In Liberia zijn zo’n 2.000 ‘ebolawezen’, ofwel kinderen van wie beide ouders overleden zijn aan het virus. Dit aantal loopt nog steeds met de dag op. Een deel van hen kan opgevangen worden door familie, een deel gaat naar een pleeggezin en een aantal komt in een weeshuis terecht.

Kleine Emanuel sabbelt tevreden aan zijn flesje en kinderstemmen vullen de ruimte. Een paar kinderen schommelen in de tuin en een puberlijf hangt in een stoel. De toekomst is voor al deze kinderen onzeker door een wreed virus. Machteloos wachten ze af. Daar word ik stil van. Een uurtje later ben ik weer in mijn hotel en skype met mijn dochter. Haar kinderstem babbelt gezellig over alles dat ze heeft meegemaakt. Als we ophangen zegt ze: “het is goed dat je daar bent mama, want daar kan je veel meer kinderen helpen dan hier.” Tranen vullen mijn ogen, want ik voel me vooral machteloos. Al dat ik kan doen is u overtuigen van de noodzaak van de Nationale Actie Stop de ebola ramp. Dus ik zeg het nog maar een keer…. Uw steun is zo hard nodig. Doneer vandaag nog.

Het opvanghuis wordt ondersteund door Unicef en Save the Children.

Sabine Copinga (40) is persvoorlichter en storyteller bij Save the Children. Ze is vanaf 8 november t/m 28 november in Liberia om verslag te doen van de ebola-ramp voor Giro 555. Volg Sabine op twitter voor de laatste updates:@striplec