Shreeram KC, communicatiemanager Plan Nepal, was thuis met zijn kinderen toen de aardbeving plaatsvond. Geëmotioneerd vertelt hij zijn verhaal. “Ik had de hoop eigenlijk al opgegeven dat we dit zouden overleven.”

“Ik heb eerder aardbevingen meegemaakt, maar nog nooit zo erg als nu. Het gebeurde rond 12.00 uur. Ik was thuis met mijn twee kinderen en zat achter mijn computer toen de muur van ons huis met enorm lawaai begon te schudden. Ik had in eerste instantie geen idee wat er gebeurde. Door de snelle schokken konden we ons evenwicht niet bewaren en toen drong het tot me door: dit is een aardbeving! Ik greep mijn twee zoontjes en ging samen met hen tegen een pilaar in ons huis zitten. Ik dacht dat we daar veilig zouden zijn. Het kwam niet in me op om naar buiten te gaan. Ik was bij mijn kinderen. En om hen gerust te stellen, bleef ik rustig. Ik vertelde hen dat alles goed zou komen.

Vlakbij zagen we een huis instorten

Ik hoorde een enorm lawaai, maar wist niet wat het was. Mensen schreeuwden en huilden en de kinderen waren heel erg bang. Ik wist niet wat er zou gebeuren en besloot dat we zo snel mogelijk naar buiten moesten. Maar de beving ging door en wij rolden over de vloer. Ik dacht dat we allemaal dood zouden gaan, mijn twee jongens en ik. Ik had de hoop eigenlijk al opgegeven dat we dit zouden overleven.

Toen de beving stopte, konden we naar buiten. Daar zag ik overal huilende mensen. Ouders droegen hun kinderen en anderen zochten in paniek naar dierbaren. Heel veel oude gebouwen waren ingestort. Om veilig te blijven, renden we naar een open veld, waar al heel veel mensen waren. En toen kwam er weer een schok, die heel lang duurde. Iedereen gilde en huilde en we zagen vlakbij ons een huis instorten. Gelukkig waren de bewoners al naar buiten gerend.

Toen hoorden we pas hoe erg de aardbeving was

We probeerden allemaal om onze familie te bellen, maar de telefoons werkten niet. We vonden een radio en zetten die aan. Toen hoorden we hoe erg de aardbeving was: bijna heel Nepal was getroffen. Niemand durfde terug naar huis, want er bleven naschokken komen. We besloten allemaal buiten te blijven.

Er was nauwelijks internetbereik, maar ik probeerde toch mijn Plan-collega’s een update te sturen. De zon ging onder en omdat overal de elektriciteit was uitgevallen, konden we nauwelijks iets zien. De sfeer was angstig en gespannen. Niemand durfde terug naar huis; we zaten met z’n allen te wachten op de volgende schok.

Via het nieuws op de radio hoorden we dat er heel veel doden en gewonden waren gevallen. We voelen ons zo machteloos. Overal angst en onrust en geruchten en trauma. Deze ramp is verschrikkelijk. Ik zal het nooit meer vergeten.”