Uitgeverij Atlas/Contact stelt voor Giro555 twintig gesigneerde exemplaren beschikbaar van Lieve Joris’ boek De poorten van Damascus. De journalist en schrijfster heeft een half jaar in een volkswijk in Damascus gewoond.

De Vlaamse Lieve Joris woonde er samen met haar vriendin Hala en haar dochtertje Asma. Nadat haar man om politieke redenen in de gevangenis is beland, raakt Hala verstrikt in de netten van van het Assad-regime.

Gesigneerde exemplaren
Wil je een van deze gesigneerde exemplaren ontvangen? Geef dan via Twitter aan (@giro555, #veiling555) voor welk bedrag u een van de boeken wilt ontvangen (minimaal 12,50 euro). Het bedrag dat met de verkoop wordt opgehaald, zal gaan naar Giro555.

Hieronder een persoonlijke tekst van Lieve Joris die ze speciaal voor Giro555 heeft geschreven:

Hala’s stem aan de telefoon klinkt helder en ze trekt me met dezelfde snelheid als altijd haar verhaal binnen. Damascus sluit zich om haar in; er zijn nog maar drie buurten waar ze kan komen en dan alleen nog overdag, want ’s avonds maken rovende bendes de stad onveilig. Het appartement dat ze huurde is in de gevechtslinie terechtgekomen, ze woont nu in het ouderlijk huis, waar een deel van haar familie is samen gespoeld. Eerder hielp ze mensen die geen dak meer boven het hoofd hadden, maar dat is te gevaarlijk geworden. ‘Zelfs dokters die gewonden helpen, worden doodgeschoten.’

Het atelier van haar broer is verwoest – hij repareert tegenwoordig auto’s op de stoep voor het huis. De zoon van haar jongere zus is vier maanden geleden opgepakt door regeringsmilitairen; niemand heeft sindsdien nog iets van hem gehoord. Haar dochter Asma, die in Dubai woont, wil dat zij naar haar toekomt. ‘Maar hoe kan ik mijn zus in deze toestand achterlaten? Bovendien…’ Hala heeft de afgelopen jaren veel geleerd, zegt ze. Ze had nooit verwacht dat mensen nee zouden blijven zeggen tegen Assad, ook al werden ze zo hard gestraft. ’Het regime heeft nog vliegtuigen en bommen die ons ’s nachts uit de slaap houden, maar het loopt op zijn einde. Ik wil de laatste akte niet missen.’ De tinteling in haar stem ontroert me. Als zij na zoveel klappen en teleurstellingen de moed er nog inhoudt, wie ben ik dan om somber te zijn?