“Onze kinderen lachen niet meer”

Duizenden kinderen in Oekraïne hebben hun huizen, kleding en hun favoriete speelgoed moeten achterlaten toen ze vluchtten voor het oorlogsgeweld. Arina (vier jaar) was drie toen ze met haar familie weg moest uit Marioepol. “Als de sirene klonk, betekende dat dat er raketten vlogen. En als ze ergens vielen, hoorde je ba-bah.” Nu woont ze in een opvangcentrum in Kamianske, zo’n 300 kilometer bij Marioepol vandaan.

Yana Serebrennikova werkt als coördinator in het opvangcentrum. Ze vangt de gevluchte families uit de frontlinie op en regelt onderdak voor hen. Haar belangrijkste taak is het regelen van bedden. Yana: “Mensen hebben vaak alleen wat kleding en documenten bij zich. Een eigen bed is belangrijk, want een bed is meer dan een meubelstuk, vooral voor kinderen. Het is een stukje privéruimte. Hier kunnen ze spelen en een warm en veilig eigen plekje creëren.” Ontzettend belangrijk, ziet Yana. “Kinderen hebben normaal gesproken blije gezichten, maar onze kinderen lachen niet meer.” Ook Arina kreeg een mooi bed van Yana. Maar liever wil ze terug naar Marioepol. “Ik mis mijn opa en oma, zij zijn daar nog. Ik wil weer samen met oma frambozen plukken.”

Met hulp van Kerk in Actie kregen 603.657 ontheemden in Oekraïne voedsel, onderdak en psychosociale zorg.

Kerk in Actie
Samen met lokale kerken en partnerorganisaties helpt Kerk in Actie mensen in Oekraïne die door de oorlog ontheemd zijn in eigen land, of na hun vlucht terechtkwamen in de buurlanden Moldavië, Polen en Hongarije en daar nog altijd verblijven. Dat doet Kerk in Actie met de opbrengst van de Giro555-actie ‘Samen in actie voor Oekraïne’. Lees HIER meer over deze hulp.