Sabine blogt vanuit ebola-gebied: Aankomst
10 november 2014Na ruim een week voorbereidingen is het tijd om afscheid te nemen. RTL Nieuws registreert het afscheid, dit tot grote tevredenheid van mijn dochter want die “heeft er altijd al van gedroomd om op TV te komen”. Hier kan je mijn TV vuurdoop bekijken.
Het vliegtuig zit bomvol, maar valt uiteen in slechts twee categorieën: hulpverleners en Liberianen. Na een lange vlucht raken de wielen de landingsbaan van Monrovia International Airport. Terwijl ik de trap af loop, bedenk ik me dat er nu geen weg meer terug is. Voordat we het luchthavengebouw in lopen (stel je daar niet al te veel bij voor overigens) maak ik kennis met het ritueel dat ik nog heel vaak zal doen de komende weken: handen wassen met chloorwater, door een teil chloorwater lopen en een thermometer op je hoofd gericht krijgen. Het voelt toch wat ongemakkelijk allemaal.
Volgens de protocollen moet ik minstens een meter afstand houden tot anderen, maar dat is nog best lastig als een stroom reizigers zich vanaf de schuifdeuren op de paspoortcontrole werpt. Volgende halte: bagageband. Ooit geprobeerd om met 250 man koffers van een draaiende band te halen zonder op elkaar te botsen? Pffff…. Krijg het er warm van. Stel je voor dat ik het virus al oploop voordat ik goed en wel de luchthaven heb verlaten? Ik weet dat dit praktisch onmogelijk is, maar toch zit het in mijn hoofd.
Ik kan opgelucht adem halen als ik het vertrouwde Save the Children bordje zie tussen de rij wachtende chauffeurs. Na opnieuw de handen gereinigd te hebben met hygiënische gel en ook de schoenzolen voorzien zijn van een vers laagje chloor, kunnen we op weg naar het hotel. Liberia ziet er in de opgaande zon vredig uit. Palmbomen zwaaien heen en weer en de mensen ontwaken. Ik kan me amper voorstellen dat hier zo’n slinkse sluipmoordenaar rondwaart.
Het hotel is door Save the Children en een aantal andere organisaties volledig afgehuurd. Zo kan goed controle worden gehouden op de hygiëne en de gezondheid van het personeel. Dat is een fijne gedachte, want dat betekent dat dit onze veilige haven kan zijn. Na een beetje rust gaan we direct aan de slag met plannen maken. Ons doel is om de mensen in Nederland een zo’n compleet mogelijk beeld te geven van de situatie en gezien de omstandigheden hier, vergt dat enige planning. Moe maar voldaan zit ik nu op mijn bed deze blog te typen om daarna te gaan slapen. Morgen word ik toch echt verwacht om deze veilige haven te verlaten en ebola op te gaan zoeken. Toch best wel spannend….
Sabine Copinga (40) is persvoorlichter en storyteller bij Save the Children. Ze is vanaf 8 november t/m 28 november in Liberia om verslag te doen van de ebola-ramp voor Giro 555. Volg Sabine op twitter voor de laatste updates:@striplec