Josephine (17): “Ik heb bijna iedereen die ik liefheb verloren.”
4 november 2014Josephine (17) uit Sierra Leone verloor haar vader en twee broers aan ebola. Nu ze wees is weet ze niet waar ze moet wonen. “Gelukkig mag ik nog even in het ziekenhuis blijven.”
De oudere broer van Josephine was het eerste slachtoffer van ebola. Niet dat dat van meet af aan duidelijk was, dit werd pas na de begrafenis bevestigd. Enkele dagen later kwam het District Health Medical Team langs. Er werd hen verteld dat hun huis vanaf nu onder quarantine stond. Niemand mocht het huis verlaten. De vader van Josephine en haar jongere broertje waren de enige geweest die bij de begrafenis aanwezig waren geweest. Niet veel later kregen zij ook ziekteverschijnselen. Ze hadden pijn in hun keel, koorts, moesten overgeven en hadden last van diarree.
Noodnummer
Josephine herinnerde zich radio en televisie advertenties – onder andere van CARE – waarin verteld werd dat mogelijke gevallen van ebola gemeld moesten worden. Dus belde ze naar het noodnummer van de overheid. En nog een keer. De hele nacht door. Maar geen gehoor. Haar vader en broertje werden steeds zieker. Pas de volgende morgen lukte het haar iemand aan de lijn te krijgen en werden ze naar het Kenema Ebola Treatment Center gebracht. Maar het was te laat. Haar vader overleed onderweg, haar broer in het ziekenhuis.
Josephine was kapot van het nieuws. Daarnaast was ze angstig. Zou de rest van haar familie ook overlijden? Terwijl ze opgesloten zaten in hun eigen huis kregen haar twee zusjes en broer ook ziekteverschijnselen. Na een test bleek Josephine de enige te zijn niet ziek was.
“Het is niet zo dat ik blij ben dat ik geen ebola heb,” zegt Josephine. “Ik heb bijna iedereen die ik liefheb verloren.”
Nu haar zusjes en broer in het ziekenhuis liggen heeft ze geen idee waar ze naartoe kan. Ze wil niet alleen wonen en buren willen haar niet opvangen, omdat ze bang zijn zelf ziek te worden. Gelukkig mag ze van het verplegend personeel nog even op een speciale afdeling van het ziekenhuis blijven. Het enige wat ze nu kan doen is wachten. En hopen dat haar zusjes en broer het overleven.