‘Door anderen te helpen help ik mijzelf’

Marcella Bos van ICCO en Kerk en Actie was twee weken lang in het getroffen gebied en sprak met Adan, die zijn ouders verloor in de tyfoon en nu als hulpverlener werkt.

“Adan zit naast het graf van zijn ouders. Hij wil huilen, maar hij kan het nog niet. ‘Mijn vader was een sterke man en een goede zwemmer. Ik denk steeds: als ik bij hen was geweest, misschien had ik dan één van hen kunnen redden.’ Op minder dan twintig meter afstand van het huis waar zijn ouders verrast werden door de stormvloedgolf redde Adan veertien mensen het leven. Hij bracht hen in veiligheid door op het dak van een huis te klimmen.

Drie weken nadat tyfoon Haiyan duizenden mensen  het leven kostte, is de stad van Adan en vele anderen op Leyte en in de Filipijnen het toneel van diepe rouw.

Adan liet mij zien waar zijn ouderlijk huis vroeger stond en waar hij was opgegroeid. Overal lang zand, wrakhout, plastic, dakplaten en de restanten van keukengereedschap, kasten en meubels. Het witte schoentje van een klein meisje zal mij altijd bijblijven, evenals de brokken van een Hello Kitty-telefoon en de zwaar gehavende motorfiets van de vader van Adan.

Adan wees me op een muur. De enige van zijn ouderlijk huis die nog overeind stond. Ik moest de rest van het huis er zelf bij verzinnen. ‘We zijn niet geëvacueerd, in de Filipijnen zijn we gewend aan tyfoons en dit huis had al veel sterke winden overleefd. Maar toen het water steeg stortten de muren in en iedereen raakte in paniek.` Adan moest snel beslissen voor de veertien mensen, familie en vrienden, in zijn huis. Zijn achtergrond als commando in het Filipijnse leger redde hen het leven.  `Ik heb geleerd om te observeren, te berekenen, te focussen, kalm te blijven en te handelen. Ik gaf iedereen de opdracht om bij elkaar te blijven, elkaar vast te houden en nooit los te laten. Het water kwam al tot aan mijn middel toen we het huis hiernaast opzochten.`

De uren die daarop volgden brachten Adan en zijn familie en vrienden door op het dak. `Toen het weer veilig was ben ik direct op zoek gegaan naar mijn ouders. Ik vond hen enkele meters van het huis vandaan waar ze waren gaan schuilen, op een steenworp afstand van het ouderlijk huis. Ze leefden niet meer.´

Samen met zijn familie begroef hij zijn ouders in de achtertuin, waar ze een oogje kunnen houden op het familiebedrijf. Adan was de jongste van acht en had een goede verstandhouding met zijn ouders. Als het gebied is opgeruimd wil hij het familiehuis op dezelfde plek herbouwen, dicht bij het graf en de zee.  ‘Ik wil dicht bij hen blijven. Ik hield heel veel van hen. Hier voel ik mij met hen verbonden.’

Toen Adan en ik het graf bezochten bekende hij dat dit de eerste keer was dat hij het graf bezocht na de begrafenis. Het was hartverscheurend om hem naast het houten kruis te zien zitten en die dag te zien herbeleven, telkens weer. De dagen erna zei hij een paar keer: ‘Misschien had ik hen kunnen redden, als ik er was geweest…’

Adan werkt bij een lokale ontwikkelingsorganisatie, een partner van ICCO en Kerk in Actie. Toen zijn werkgever hem vroeg of hij betrokken wilde worden bij de hulp aan slachtoffers aarzelde hij geen moment. ‘Het helpt mij niet om depressief te zijn. Door anderen te helpen help ik mijzelf.’”

De samenwerkende hulporganisaties achter Giro555:

Bij uitzonderlijke rampen slaan de 10 samenwerkende hulporganisaties de handen ineen onder de naam Giro555. Zij vragen heel Nederland zich aan te sluiten om geld in te zamelen voor hulp aan slachtoffers. Want samen redden we meer levens. Meer informatie