Merlijn in Somalië: De vader die zijn zoon begroef

20 maart 2017

Raak je in paniek als je je kinderen geen eten meer kunt geven? MERLIJN STOFFELS, woordvoerder van het Nederlandse Rode Kruis reist naar Somalië. Op zoek naar antwoorden op zijn vragen.

‘Gisteravond heb ik mijn 16-jarige zoon om zeven uur begraven’, zeg de 65-jarige Mahdi Abi Adan.

Diabetes

Hij zucht diep. ‘Mijn zoon had diabetes. Hij had gevarieerde en gezonde voeding en medicijnen nodig, maar ik had het geld niet om dat voor hem te kunnen kopen’, zegt hij verslagen.

In zijn dorp was geen kliniek. Dus de enige optie was om zijn steeds zieker wordende zoon naar het ziekenhuis in Hargeisa te brengen.

Hij leende geld om de ambulance te kunnen betalen, maar het was al te laat. Zijn zoon overleed in het ziekenhuis.

Levendige jongen

‘Het doet me pijn om over hem te praten’, zegt Mahdi en legt zijn hoofd in zijn handen. ‘Hij was zo’n aardige en levendige jongen en nu ben ik hem van de ene op de andere dag kwijt. Het was zo frustrerend. Ik kon niets doen.’

Door het uitblijven van de regen zijn de oogsten van Mahdi keer op keer mislukt. Ook zijn zwaar vermagerde vee is zo goed als niets meer waard. Inmiddels zijn al zijn reserves op.

Dochter ook ziek

Op dit moment is zijn dochter ook ziek. Hij vreest voor haar hetzelfde lot als zijn zoon: de dood. Na ons gesprek blijf hij somber voor zich uit kijken. Ik voel me machteloos en weet niet zo goed wat ik moet zeggen. Hij zegt te hopen dat dit interview gaat helpen om andere ouders dit afschuwelijke lot te besparen en bedankt me voor mijn komst.

Loodzwaar begin van de dag

Een loodzwaar begin van de dag, maar veel tijd om er bij stil te staan hebben we niet. We moeten snel door, want vandaag is het plan om met een mobiele kliniek van het Rode Kruis mee te gaan langs de dorpen.

Na een paar uur rijden over een hobbelige weg vol gaten arriveren we in het eerste dorp. Het mobiele ziekenhuis staat tussen twee bomen opgesteld. Het is een drukte van belang.

Vooral veel moeders met kleine kinderen staan ongeduldig te wachten totdat ze geholpen worden. Veel van hen hebben uren moeten lopen om de kliniek te bereiken. Ze maken zich zorgen dat de hulpverleners niet genoeg tijd hebben om iedereen te kunnen helpen.

Ondervoeding komt steeds vaker voor

Veel kinderen huilen tijdens het onderzoek. Ik vind het een aandoenlijk tafereel. De kinderen worden gewogen, hun temperatuur wordt opgenomen en hun lichaamslengte en polsomvang worden gemeten. Als bij het meten van de pols de kleur rood op het meetlint verschijnt, dan is het mis en is er spraken van chronisch ondervoeding. Volgens de verpleegkundigen komt dat helaas steeds vaker voor.

Pindapasta om aan te sterken

Verschillende kinderen moeten acuut geholpen worden en krijgen een calorierijke pasta toegediend om aan te sterken. De pasta smaakt naar pindakaas. Vier keer per dag moeten de kinderen zo’n zakje leeg eten.

Bij de volgende controle, een paar weken later, moeten de kinderen aangesterkt zijn. Als dat niet het geval is, dan worden ze doorverwezen naar het ziekenhuis.

Kinderen delen

Helaas komt het volgens de verpleegkundige regelmatig voor dat de zakjes onder alle kinderen verdeeld worden, want ook de oudere kinderen hebben te weinig te eten en honger. Goed voor te stellen natuurlijk, maar levensgevaarlijk voor de ondervoede kindjes die daardoor alleen maar verder verzwakken.

Volgens de verpleegkundige zijn er meer mobiele klinieken en medicijnen nodig om de mensen de hulp te kunnen bieden die nodig is.

Nachtwerk

Nu werken ze al tot diep in de nacht door. ‘Als de situatie nog verder gaat verslechteren dan zullen er kinderen onnodig gaan sterven’, zegt de verpleegkundige. ‘Dat kunnen en moeten we voorkomen.’ Al die schattige kindjes. Ik kan en wil me niet voorstellen wat het gevolg zou zijn als zij aan hun lot overgelaten zouden worden.

U kunt helpen; geef nu!